Mijn wekker gaat om 6 uur. Heerlijk geslapen hoor, maar toch wat vroeg. Maar mijn brein springt aan het werk en dan komt er van slapen niks meer. Michel wil er om kwart voor zeven pas uit. Toch moet ik voor mijn klusjes enkele malen in de slaapkamer zijn en dat is lastig, want voor hem houd ik het gordijn dicht. In het donker graaf ik dan maar naar van alles en daar wordt hij toch wel wakker van.

Bijna ben ik ingepakt, maakt Michel aanstalten tot ontbijt. Een beetje overdonderd ben ik, dat moest ook nog. We eten een hapje en ik pak de laatste dingen in. Ik ga de groenbakjes legen. Bij terugkomst boven druk ik de voordeur niet goed in het slot. Vrijwel gelijk besef ik dat Mokje onvindbaar is. De voordeur staat op een kier. Snel druk ik hem dicht en zoek verder. Michel hoort gekrab aande deur… opent die, en een panisch verschrikte Mokje stuift met dikke staart naar binnen. Oeps…

Eindelijk kunnen we dan gaan. Met moeite neem ik afscheid van Mokje. Wat zal ze dit niet snappen!

We rollen noordwaarts, Duitsland in… voelt toch heel anders dan naar Toscane gaan, haast niet als vakantie…

Höllviken

Na een lange acceptabele rit zijn we in Höllviken, het zuidstrand van Malmö. We zijn zo gewend aan naar Italië rijden dat alle plaatsnamen onderweg ons gewoon niets zeggen. Ook overal file en langzaamrijdend verkeer… pff!

Eindelijk bereiken we het ‘poldergebied’ ten noorden van Hamburg. Ik noem het zo omdat het lijkt of je naar Flevoland oversteekt, maar dan ruimer. We nemen de dure veerboot, kruisen bruggen en tunnels en zijn dan opeens in Zweden. Vrij vlug buigen we ook voor Malmö zuidwaarts en is daar aan de brede strandboulevard opeens ons huis. Oké, de straat is wel nét afgesloten tot eind oktober… maar we wurmen onze Alfa (met wat overtredingen) toch naar de oprit. Uitpakken en op zoek naar een restaurant. De aangeraden ‘Bar Porto’ is tegen verwachting dicht. Jammer, geen strandterras bij zonsondergang! We gaan daarom maar naar de pizzeria en eten een middelmatige pizza. Daarna wandelen we in de prachtige zonsondergang terug naar ons strandhuis. Michel kijkt nog even F1.

Ik ga (bij gebrek aan bank) in bed zitten en wil een boek op mijn ereader laden. Daar komt natuurlijk niks van; het internet is veel te leuk. Dus laadt mijn e-reader gewoon op aan de kabel.

Bij het uitdoen van mijn lenzen merk ik dat ik mijn lenzendoosje thuis heb laten liggen. Geen paniek, ik heb er nog één. Daar bewaar ik wel zalf in, maar helaas moet dat er dan maar uit. Na een goed kwartier boenen kunnen lensvloeistof en lenzen erin, en wij naar bed.

Wat moet dat avondeten zout zijn geweest. Het glas water naast mijn bed gaat meermaals leeg. Echt slapen kan ik ook niet, want de verse werk-perikelen zetten natuurlijk aan tot malen ‘in the idle hours’. Ook al ligt alles nu achter me, de volgende twee weken moet ik ook al vooruitkijken.

Michel heeft uitgevogeld dat er een Coop-supermarkt op minder dan een kilometer lopen ligt. Dus drinken we een espresso en wandelen we erheen. We passeren slaperige strandhuisjes met schattige tuinen vol berkenboompjes en fruitstruiken. Veel sporters joggen en fietsen voorbij. De buurtsuper ligt in een klein winkelcentrumpje in typisch Zweedse houten laagbouw.

We kunnen er alles vinden wat we zoeken. Met wat avontuurlijk gekuier vinden we ook onze weg weer terug. Tijd voor cappuccino’s met kardemompulla’s aan de buitentafel. Beetje uitkijken voor de weldaad aan ijverige kruisspinnen hier. Voor je het weet steek je je hoofd in een web.

Vandaag gaan we niksdoen, heb ik al bedacht. Een strandstoeltje naar de overkant slepen en kitesurfers kijken…

Badhytten

Geluncht en naar zee gelopen bij Badhytten.

Höllviken

Wandelingetje gemaakt. We wilden naar de zuidoostkant lopen, maar merkten al snel dat de laantjes erg vroeg schemerig worden. We hadden geen lampjes mee. De auto’s rijden ons wel erg onbehouwen voorbij. We keren daarom maar terug en lopen nog een stuk langs het strand voor ons huis. Mooie kunstwerken en een prachtige zonsondergang.

Daarna is het te fris en muggerig om buiten te zitten, dus zetten we ons binnen aan tafel.

Torup’s Slott

Ritje naar dit park, verdwaald op wandeling, door voor lunch. Morgen meer.

Kulturens Östarp

Ja goed… onze volgende bestemming is het bruisende openluchtmuseum Kulturens Östarp. We boemelen erheen, natuurlijk niet te vlug… de route is ook mooi.

Het valt me op hoe groot en verzorgd de paardenhouderijen hier zijn. Vijf grote rode schuren, minstens. Dan rondom allemaal weiden, afgezet met keurige dubbelbooms witte houten hekken. Wie dat in Nederland heeft, laat t breed hangen. Hier is dat toch… normaler.

We parkeren bij het openluchtmuseum, om een hapje te eten in het restaurant. Uitgestorven. Ik pak nog een routegidsje mee, maar we hebben al zo’n end gewandeld. We zitten op een bankje, alle luiken zijn gesloten. Restaurant dicht op maandag en dinsdag. We kunnen weer gaan.

Internet is spaarzaam hier, dus zoeken gaat langzaam. We geloven ook Maps niet meer op openingstijden. Vaker niet dan wel, in deze contreien. Toch vinden we een geschikt restaurant. In Trelleborg, 45 minuten rijden, aan de zuidkust. Voordeel: van daar is het zo weer naar huis. Op naar het zuiden…

Restaurang Silhuett

Silhuett, het door ons uitgekozen restaurant, heeft een mooi groot bord aan de weg. Verder zien we alleen een strandcamping. We parkeren maar bij de receptie en volgen het bordje ‘Restaurang’ naar links. Met een oelige omweg komen we via een achterom bij de uitspanning.

Hoera, het is ópen! Verheugd zetten we ons binnen voor de ruit aan een tafeltje. Buiten zit nog welgeteld één stel gasten, later komt er nog een familie. Niet druk hier.

We eten een echt goede lunch terwijl we uitkijken over de zee. Elk half uur spuwt de haven een fikse veerboot uit. We zoeken ze stuk voor stuk op op Vesselfinder.

Na het eten lopen we nog even de pier op. Het is fris, we doen wat warms aan. De pier doet me akelig denken aan Requiem for a Dream. Aan het eind staat zelfs iemand. Het waait. ‘Doe je dit voor mij?’ Vraag ik Michel. ‘Ja.’ ‘Laten we dan teruggaan.’ En zo keren we via de camping terug naar de auto. Op naar huis, via een mooie kustweg.

Copenhagen Airport

Als de wekker gaat is het nog schemerig. Zes uur, zeg. Ik heb niet te best geslapen en Michel kan algeheel zijn bed niet uitkomen.

Ik herpak mijn laatste items in koffer en handbagage, Michel ruimt de keuken op. We ontbijten met koffie, een yoghurtje en een perzik.

Alles dat niet meegaat naar Finland gaat achter in de auto. Ik neem mijn typische knalroze trolleykoffer weer mee. We stappen in de auto en zoeven naar de airport. Onze gastvrouw had ons aangeraden om in Malmö in de Hyllie-parkeergarage te parkeren en dan met de trein te gaan. Michel wil echter gewoon op de budget-parking van Copenhagen staan, dus rijden we over de brug daarheen. Pling, nogmaals 60 euro tol.

De budgetparking blijkt geheel vol. De drie parkings ervoor ook. Dat is niet fraai. De nabijere parkings waren veel duurder. We rijden er maar heen, wat kan je anders.

We rollen helemaal door naar de vijfde verdieping, wat vol staat deze keet. We volgen een andere passagier naar de terminal. Geloof me, het is best avontuurlijk om Michel op sleeptouw te hebben.

Tassen inchecken. Wil niet bij de self service. Bijbetalen. Huh? Michel verbouwereerd. Ten minste hij had toch een tas in te checken? Nee, beiden niet. We laten ons bij de balie helpen. Omdat de tijd begint te dringen lap ik maar 60 euro en krijg een bonnetje om later mijn gelijk te claimen. Echt raar. Ik vlieg nóóit meer met een losse tas!

Snel door naar security. Wat een rij! We sluiten maar aan. Onverwachts zijn we er in 10 minuten al doorheen. Michel heeft veel gedoe met zijn spullen. Niet alleen worden ze extra gecheckt, ook heeft hij allerlei klein grut omdat hij letterlijk zijn zakken geleegd heeft. Avontuurlijk hoor…

We lopen naar onze gate. Het is zeker 8 minuten snelwandelen. Daar aangekomen zijn we nog prima op tijd.

Ik check mijn koffer aan z’n tag: die reist vrolijk met ons mee, ergens beneden op de bagagewagentjes.

Helsinki

Tussenstop op Helsinki Vantaa. We passen gauw de tijdzone aan. Mijn telefoon gaat vanzelf. Michel heeft z’n telefoon natuurlijk gehardwired, dus die blijft een uurtje te vroeg steken.

Ik zie bij een koffiebar een geweldige worteltjescake-muffin liggen en leg daar maarliefst 5,90 voor neer. Beteuterd neem ik een hap, maar dan vind ik ‘m z’n geld helemaal waard. Jummie! We struinen verder naar iets te eten en ergens om te zitten. Dat vinden we op steenworp afstand van de gate. Koffie erbij. Michel hoeft eigenlijk niks te eten meer. Lui hangen we in de suède stoeltjes en overwegen naar de gate te lopen. Het is 12.20, ons vliegtuig vertrekt pas om 12.50. Maar laten we gaan.

Tien passen verder zien we een nagenoeg lege gate. Huh? ‘Now boarding’ zien we op het bordje achter de stewardess. Snel huppelen we door de poortjes en zien dat het hele vliegtuigje al vol zit. Verhip, we zijn de laatsten!

We vertrekken dan ook om 12.44, gewoon meer dan 5 minuten te vroeg. Prik mij maar lek.

Vlak voor vertrek zet ik mn telefoon op vliegtuigstand, en daarna WiFi weer aan. Zo kun je op wat lokale pages je vlucht volgen. Plots zie ik dat één van de beschikbare hotspots ‘911_is_a_joke’ heet. Euh wat?! Er zit iemand aan boord die z’n broadcastende WiFi hotspot zo genoemd heeft?! Een beetje onthutst wil ik dat de stewardess melden, maar Michel houdt me tegen. Het is vast niks. Ik Google snel. Het blijkt ook een rapliedje te zijn. Jelle, die ik nog vlug app, lacht er ook om. ‘Je kán het hele vliegtuig aan de grond houden.’ Ja, of met een maniak aan boord de lucht in gaan…

Uiteindelijk laat ik het varen. Als ik nog een keer check is de WiFi hotspot ook weg. Misschien was het iemand van het grondpersoneel…

We hebben een rustige vlucht en landen na 50 minuten in het iets bewolkte, maar warme Oulu.

Oulu

‘En, is het nog als voorheen?’ lacht Michel. Nouja, de terminal wel. Hoewel we dit keer met een slurf van boord gaan. In 2009 liep ik nog over de tarmac. Kan ook aan het late uur, de diepe sneeuw, en het aftandse vliegtuig toen hebben gelegen.

De terminal is nog steeds zoals die van Düsseldorf Weeze, of Bergamo: een mooi aangeklede loods met een voor- en een achterdeur. Meer niet.

Bij die voordeur zie ik een stadsbus staan. Lijn 9 die kunnen we nemen. Michel heeft al een huurauto op zitten zoeken, maar dat is wat duur. Plus, dit is mijn reis, ik wil dat die niet te veel op een tripje Lanzarote gaat lijken. Dat gecruise met een auto. Je mist zo veel. We hebben fietsen bij het huisje, en verder is alles op loopafstand.

Dus koop ik snel kaartjes voor de bus – de verkeerde – en we stappen in de 9 naar het centrum. We mogen gewoon mee. Rustig hobbelen we door de onaantrekkelijke buitenwijken van Oulunsalo en alle gehuchten daarna. Michel lijkt niet op zijn gemak, maar wat kan ik eraan doen? Ik zoek de eindhalte. Aan de Torikatu, dichterbij komt-ie niet. Shit. Dat is wel 1,1 kilometer lopen, en Michel heeft een zware sporttas.

We doen het toch maar. Nog een bus twee haltes pakken is ook gedoe. Gelukkig blijkt het huis dichter bij dan gedacht.

De avond

Na even zitten, rusten en settelen stel ik voor om lunch te gaan halen bij dé supermarkten. We wandelen er zo heen. Het is heerlijk warm herfstweer, het lijkt eerder wel wat geregend te hebben. De berkenboompjes in de wijk verliezen hun eerste blad al.

Snel zijn we bij de K-Market en de Prisma. Eerst de wat duurdere K-Market in. We zijn immers nu geen studenten meer… we kunnen het lijden. Omdat ik uit mijn tijd de Prisma veel beter ken, wil ik daar ook nog heen. Michel mag me niet mijn herinneringen ontnemen. Zonder nog iets te kopen wandelen we door de winkel heen. Het is voor mij een feest der herkenning. Liep ik hier als vijfentwintigjarige… nu vijftien jaren later sta ik hier weer. Anders, maar met hetzelfde enthousiasme.

We gaan terug. Zoeken een restaurant. We moeten eigenlijk fietslampjes hebben (Michel wil eigenlijk gelijk weer een auto huren, maar dat wil ik niet). Waarom die dure auto, als we alles kunnen fietsen? Als hij een restaurant uitzoekt, ga ik even terug naar de Prisma voor twee paar lampjes. Dat blijkt een uitstekende keus. Gelijk voel ik me vrij, als weleer. Avontuurlijk in ‘mijn’ vreemde stad. Ik struin door de Prisma en haal mijn hart op aan alles dat ik me daar herinner. Oja, twee lampjes. Ik bekijk de winkel nu met andere ogen. Alles was zo onbetaalbaar als studente. Hoe anders is dat nu…

Ik fiets maar weer huiswaarts. Michel ligt nog in zijn luie stoel. Een restaurant..? Ja doe die maar die jij straks had uitgekozen. Okee. We tuigen de fietsen op met lampjes en zoeven naar de juiste straat. Prima restaurant. Pizza’s? Welnee, wij komen hier a la carte eten! Later blijkt dat pizza’s, gezien de heuse steenoven hier achter in de zaak, echt wel een delicatesse zijn om voor terug te komen. Gaan we doen.

Ik rijd met Michel nog een rondje langs het marktplein en de kade, en dan gaan we naar huis. Nog zo veel te zien!

Oulu

Zo handig, Google Lens! Dat had ik in 2009 moeten hebben. Toen had ik een K600i (zoek maar op!) die amper foto’s kon maken.

Het weer is echt fantastisch. Beter dan we hadden kunnen hopen. Vandaag 22 graden en zon! De trend voor deze dagen was 11-13 graden, dat had ik geloof ik al gezegd…

We gaan vandaag maar eens naar Välkkylä en het OAMK fietsen. Daarna misschien door naar de Kaupahalli. De zonnebril gaat mee…

Välkkylä

Mijn oude studentenwoning! Het wordt verbouwd, er staat een hek omheen. Toch op de foto. Op de laatste foto zie je het verschil. Match de boompjes!

OAMK

Terug naar school! Eerst verdwaald, want de wegen zijn opgebroken en verlegd. Langs een eerder stil pad liggen nu parkeerplaatsen en een voetbalveld. Met moeite herken ik het. Rechtsaf, school! Even binnen een rondje. Wat lijken de studenten jong..!

Op de twee laatste foto’s zie je hetzelfde pad.

Kauppatori

Tja, natuurlijk moet je als toerist op de foto met dé politieman. Mijn foto volgt nog, als Michel klaar is met filmpjes kijken.

Daarna gaan we de Kauppahalli in. We lopen een rondje door de overdekte markthal en kopen een typische ‘löhikukka’ – een soort rond knäckebröd-achtige koek met gerookte zalm in het midden. We delen hem terwijl we vanaf een bartafeltje de andere gasten bespieden. ‘Hengelo moet ook zo’n hal’ vindt Michel.

Nallikari

‘Doorfietsen naar het strand?’ vraagt Michel. Awel, oké. Het is echt lekker weer, die kans moeten we pakken. Dus rijden we over Pikisaari en Hietasaari naar Nallikari, het strand. Eigenlijk een kippeneindje.

Bij het hotel zie ik wel grote veranderingen. De laatste bocht voor het strand wordt flink aangepakt. Twee ruime rotondes zullen straks het geweld van reisbussen vol toeristen in goede banen leiden. Verderop is zelfs nog een strandhotel verrezen. Oef, hier moet ik even aan wennen. Nallikari was gewoon een strandje met een vermaard jaren tachtig-hotel en een camping…

We lopen tot aan de branding. Natuurlijk gaan het badmeestershuisje en het ‘vuurtorentje’ op de foto. Ik app Sandeep, en Annelore. Ik mis ze nu hier. Ze appen terug. Ze weten precies waar ik ben!

We strijken neer op een bankje onderaan het vuurtorentje. Hangen in de zon en mijmeren over het leven, en over geluk. Dan halen we een ijsje bij het strandpaviljoen. We zitten even op het terras en verhuizen dan weer naar een betonband langs het strand. Ik doe mijn sneakers uit en bruin mijn benen. We gaan er bij liggen. Wat een geluk, wat een weer, wat een vakantiegevoel.

We zien jongeren gaan zwemmen. Na een tijdje staan we loom weer op en fietsen duf naar de stad. 22 graden, strakblauwe lucht, hier in Oulu. Wat me deze zomer allemaal uit t leven ontnomen is laat ik achter me. Ik ben gelukkig.

Huupisaret

Nu we toch op de fiets zitten…

Ik ben met de studenten eens wezen feesten (ik denk dat het daags na Vappu was) in het Huupisaret park. Ik was er ook al vaker gaan wandelen. Even op de fiets erheen.

We zoeven over leuke fietsbruggen terwijl de zon nog vrolijk op ons schijnt. Heerlijk weertje. Mijn blouse achterop de bagagedrager hoef ik niet eens aan. Huupisaret staat netjes aangegeven, we hoeven de bordjes maar te volgen.

In het park stallen we de fietsen weer en gaan lekker wandelen. Het openluchttheater (kesäteatteri) ligt ergens tussen de berkenbomen. Als we het vinden, blijkt het eens houten amfitheatertje omgebouwd tot een groots overdekt houten theater. Alleen het achthoekige vloerplan herinnert nog aan de voormalige, ingetogen vorm. Ach ja, Oulu verandert ook.

Van mij bij de letters ‘Oulu’ bestaat geen ‘vroeger’ foto, want in 2009 stonden die letters hier nog niet.

We wandelen rustig terug. Heerlijke middag. We zijn nog bruin geworden. Even terug naar huis.

Hevimesta

Kijk nou! Dé metal- en rockbar van Finland is er alleen maar op vooruitgegaan! Groter pand, centraler gelegen. Wel voel ik me iets te oud om het van binnen te gaan zien…

Sokeri-Jussi

Laten we bij Sokeri-Jussi gaan eten. We pakken vast warme kleren en halen de fietsen van het slot. Oh, Michel staat plat.

Ik stel voor om de bus naar het centrum te pakken. Weet van tickets hebben we niet, maar het zag er vrij modern uit. We stappen in lijn 1. De ticketautomaat doet het niet. ‘Ga maar zitten’ verzucht de jonge buschauffeur. Doen we. Gratis mee!

Bij Kaupatungalli ofzo moeten we er nog niet uit, vind ik. Maar Hallituskatu lijkt hij niet aan te doen. Hè? Dan maar gauw eruit, een (weer eens) verwarde Michel achter me aan trekkend.

Verder lopen. Het is op zich maar één straatje tot aan het marktplein. We zijn er zo. We steken het over langs het Radisson Blu-hotel, dat al jaren als een ferme witte muur het plein flankeert. Als student was het me te duur, nu is het me te sfeerloos.

Bij de kade maak ik gauw een foto van het uitzicht. We steken de brug over en helpen onszelf door de wegafzetting. Er is plek op het buitenterras van Sokeri-Jussi. Het uitzicht is prachtig. We hebben warme kleding aan en mee. Ook al lijkt dat eerst niet nodig, bij vertrek zijn we er blij om. We wandelen terug naar de bushaltes aan de Torikatu, waar een bus richting ons huis in 3 minuten zal komen. Ik houd mijn betaalpasjes gereed en probeer ze allemaal, maar niks werkt. Ook Michels hippe betalen met zijn telefoon niet. ‘Laat maar, ga maar zitten’ verzucht de oude chauffeur in het Fins. Oké! 3 Maal scheepsrecht!

We rollen tot vlakbij huis en lopen het laatste stukje. Ik heb eerder vanavond onze gastvrouw al geappt over de platte fietsband. Zij is in Helsinki, maar haar man zal de band gauw fiksen. De man appt ook, in het Fins, dat hij geen plakspul heeft, maar het morgen zal doen. Intussen mogen we de fiets van hun dochter lenen. Mwa, dat hoeft niet, we gaan toch al slapen, en morgen te voet naar het centrum. Nee, ze staan erop. Dus ik ga de sleutel halen. Dan hangen we nog even in de stoelen en lekker naar bed.

Winkelen

Vandaag gaan we eerst op spijkerbroekenjacht.

Al tegen elf uur, als wij nog aan het ontbijt zitten, zien we onze gastheer al op Michels fiets voorbijrollen. Hij heeft de band al vervangen! We appen en ruilen de sleutels weer om. Nu kunnen we op de fiets naar het centrum.

In het nieuw gebouwde winkelcentrum Valkea gaan we naar jeanszaak Carlings. Vooraf even langs de Kirjakauppa en de Flying Tiger, waar ik Finse spulletjes insla. Michel hoopt al bijna dat hij onder het broeken shoppen uit kan komen, maar nee.

Ik loods hem de boetiek in en een gezellig meisje komt ons helpen. Na een twintig minuten hebbrn we een redelijk goede broek in de juiste kleur. Michel laat goed van zich horen als hij iets níet wil. Als ik hem probeer dezelfde broek in een andere kleur erbij aan te smeren komt er een zo kordaat ‘nee!’ uit het pashokje dat de verkoopster van schrik naar mij kijkt. ‘Geen zorgen’ stel ik haar gerust ‘je zou moeten zien hoe hij op muggen reageert.’

We rekenen de broek af en gaan koffie en een pulla halen bij Espresso House, het voormalige Bisketti. Binnen is de indeling nog hetzelfde, maar de keten heeft de stijl van de zaak heel industrieel gemaakt. De gezellige hoek waar ik destijds met mijn tekenboek tussen de andere kunstenaars zat te tekenen is weg. We gaan maar op die plek aan een bartafeltje zitten en eten ons dure lekkers. Als ik mijn ogen een beetje dichtknijp zie ik het oude koffiehuis nog, …

We fietsen door naar de supermarkten. Ik wil de Sale van binnen zien. Heel verbazend: het zijn twee losse tweedehandswinkels, met ingeklemd op de onderverdieping een piepkleine budgetsupermarkt. De Alko, waar je vroeger tussen bepaalde tijden alcohol kon kopen is er weg. De glazen wand staat er nog wel.

Michel wil best mee de tweedehandswinkels door, dus dat doen we. Boven komen we allerlei vreemds tegen, van cassettebandjes tot jukeboxen en antieke kasten. We spelen op een mooie Kawai piano tot we het bordje erbij vertalen: dat mag dus niet.

Beneden is het een ongeordend allegaartje van kleding en huisraad. Michel hoopt nog een goedkope tweedehands Bialetti Moka te vinden, want hij kan duidelijk niet leven met de filterkoffiepot in ons huisje. Soms, hè…

Ik koop een zakje rendierhoorn-hangertjes. Dan gaan we naar de Prisma, waar ik Michel nog een goedkope spijkerbroek laat passen: kijk, zo slecht zit goedkoop nou. Er gaat wel een blauw shirt met lange mouwen mee, dat wilde hij graag. Mooi. Ik neem nog wat Marimekko en een magneet mee. Op naar huis.

Buiten bedenk ik me nog wat. ‘We kunnen langs de Honkakuja! 1 kilometer maar!’ Ik tik het in op Maps en word verbaasd. De Honkakuja ligt opeens in Oulunsalo, 8,6 kilometer van hier? Huh? Okee. Naar huis dan maar.

Daar zoek ik het uit, met behulp van oude foto’s uit 2009, een haarfijne blik, … en een krantenartikel in Kaleva.fi uit 2012. De Honkakuja is in dat jaar hernoemd naar de Tervaskuja, teneinde dubbele namen in het groeiende Oulu tegen te gaan. De gelijknamige straat in de bij Oulu horende agglomeratie trok duidelijk aan het langste eind. Maar aan het hoekhuis op de Tervaskuja hangt volgens Google Streetview nog wel een bordje met de oude naam! Morgen gaan we ernaartoe.

Lenzendoosje

We stappen weer op de fiets en gaan via de Kajaanintie naar de Isokatu. Michel heeft dit rechthoekige stratenplan al mooi snel door.

We kloppen even aan bij restaurant Hella; dat zit helaas vol voor vanavond. We gaan in het winkelcentrum nog even naar iets wat ik aanzie voor een drogisterij, maar wat -na een vermoeiende route vol tienermeisjes – eerder een ramsj-Flying Tiger lijkt. Ze hebben géén lensdoosjes. Heel raar.

‘Bij de apteekki hebben ze dit!’ meen ik te weten. Want: daar hadden ze in 2009 ook blarenpleisters (en nergens anders). Vol goede moed loop ik de zaak door, maar kom ook weer met lege handen terug. Raar. Zoiets simpels!

‘In dat winkelcentrum zit wel wat’ zegt Michel, Googlend. ‘Een Silmäasema’. Een oogcentrum! Dat klinkt wel heel deftig. We zoeken weer en vinden in een zijgangetje maarliefst twee opticiens. Jahoor: voor twee euro krijg ik een lensdoosje mee. Pfff. Nou, goed maar.

We gaan door naar restaurant Frans & Camilla. Het doet Frans aan maar zou ook Scandinavisch eten moeten serveren. Wel, dat valt wat tegen, maar onze gerechten zijn heerlijk smakelijk. De bediening is vriendelijk en we worden nog naar onze reis gevraagd.

Als we, warm ingepakt, weer buiten staan, is het bewolkt. Dan maar niet meer langs de kade. Gisteren was mooier, en morgen wordt ook weer mooi.

Thuis hangen we nog wat in de stoelen en ik schrijf dit blog. Nieuwe jobkansen waaien me aan, maar ik moet er nog over denken. Bedtijd…

De Honkakuja

In 2009 fietste ik eens naar het noorden van de stad en vond daar de Honkakuja. Leuke naam die me deed denken aan de honkers van de Muppets. Dus ik op de foto met dat straatnaambordje.

Gisteren kon ik die straat ineens niet meer vinden, maar: goed speurwerk bood de uitkomst. Deze ochtend fietsen we in het frisse zonnetje naar de Tervaskuja in de wijk Kastelli.

Na de verplichte foto ter vergelijk fietsen we door naar de Oulujoki, de rivier waar de stad haar naam aan dankt. Er loopt een mooi rustig fietspad langs, dat volgen we westwaarts.

Rustige woonwijken komen ons voorbij. Nu en dan fietsen we weer vlak langs de rivier. We vertalen bordjes; dat gaat soms mis…

Michels nieuwe achterband lijkt een beetje zacht. Waar had ik nou een fietspomp gezien? In het centrum. Met dit prachtige fietspad komen we precies daar uit. We zoeven naar de Kauppatori, waar inderdaad een roze paal met fietsgereedschap en een pomp staat. Perfect! En door. Er blijkt markt te zijn, en een koffie gaat er ook wel in…

Koffie en Markt

Natuurlijk moeten we even naar Kauppatorin Kahvila Makasiina. Dat we een dubbele espresso bestellen en de potkoffie laten staan is wat onorthodox, maar vooruit. Ik ben hier met een half-Italiaan.

We zetten ons buiten op het terras en kijken mensen. Daarna verkennen we de markt. De wollen kleren zijn nog wel interessant, de rest is meuk die je overal krijgen kunt. Hoewel? Na een klein openluchtrestaurantje ‘Taj Mahal’ vindt Michel een kraampje dat belooft ‘Chapli Kebab’ te verkopen, een favoriet gerecht uit Michels studententijd; zoals ik Beef Chimichurri heb.

Voor we het weten zitten we met een bord van dit smakelijke eten voor onze neus. Heerlijk gehakt met saus, lekker in het zonnetje. De lucht breekt al aardig open. Zouden we nog kunnen zwemmen vandaag? Eerst even langs huis.

Zwemmen!

Het is 23 graden, dus we doen even de supermarkten aan opdat ik een bikini compleet heb; daarna zoeven we door naar Nallikari!

Hops, even omkleden en het water in (meer bewijs volgt). Terwijl ik in de vloedlijn sta heb ik een leuk Duits gesprek met een dame uit München. Ze hoort mijn reden om te zwemmen en zegt: zeker doen!

Inmiddels zijn mijn benen gewend aan de kou en duik ik er helemaal maar in. Michel staat te lachen aan de kant en maakt foto’s.

Zwémmen! In de zee waar ik ooit op het ijs liep!

We gaan nog een tijdje liggen zonnebaden en dan weer op de fiets naar huis.

Raksila

Onderweg kopen we bij de K-Market een fles 0.0 bubbels. Ik ben namelijk gelukkig en wil op het leven, wat het ook brengt, toosten. Dus kopen we een fles Pizzolato en schenken thuis de flutes vol. Jammer dat we niet buiten kunnen zitten (we hebben alleen een stoepje).

Helaas, de bubbels blijken echt bocht; water met prik en een vaag smaakje. We trekken de Deense driehoekscrackers erbij open en smeren ons avondeten. We hebben onszelf vandaag op het strand te dik bevonden en gaan na de vakantie afvallen. Allebei. Hoe, dat weten we nog niet.

Op verzoek van een vriendin heb ik vandaag (vanaf het strand notabene) met haar mijn cv gedeeld. Ze had een tip voor me. Altijd goed.

Avondwandeling Välkkylä

Het is nog zo lekker warm vanavond, 19 graden! Dus wil ik nog even buiten wandelen. Michel gaat mee. Ik prop een merinotrui in mijn handtas, maar die heb ik niet eens nodig.

We wandelen door de kalme straatjes van Raksila. Wat een lief authentiek buurtje is dit.

Dan naar de Oulun Areena, voorbij aan de ijshockeyhal. Linksaf naar Välkkylä. Ik bekijk nogmaals de oude studentenhuizen die me zo doen denken aan de Calslaan in Enschede. Daarom wilde ik hier ook wonen. Heel ruim en rustig woonde ik hier; veel beter dan de Erasmus-gangers in de wijk Otokylä. Nog steeds trots en tevreden dat ik dat destijds zelf geregeld had.

Een aantal huizen zijn al uitgebouwd met liften. ‘Mijn’ flat moet nog, daarom staat er nu een hek omheen. Ik wijs Michel ongeduldig aan waar ik precies woonde en hoe ruim dat was.

We wandelen een rondje tussen de stille, hier en daar verlichte flats. Soms komen we een late student met een tasje boodschappen tegen. We nemen de weg terug over de heuvel die ik me herinner van de laskiskainen-tiistai-vieringen, de slee-races voor studenten. De heuvel lijkt kleiner nu.

We wandelen terug langs de supermarkten, door het slaperige Raksila. Het is donker geworden. Ik gloei nog na van het zwemmen en zonnen vanmiddag. Heerlijk.

Solo winkelen

Deze ochtend laat ik Michel even thuis achter en ga winkelen in het centrum. Dit hele bezoek aan Oulu realiseer ik me al, hoezeer het destijds hier alleen wonen me gevormd heeft. Ik kón dit. Alleen. Daarom ga ik nu weer even alleen de stad in, voor dat gevoel. Als ik mijn fiets weg heb gezet draai ik een rondje in de zon.

Ik vlieg wederom door de winkeltjes in Valkea. Bij de boekhandel hebben ze wel de beige Marimekko multomap die ik wilde. Samen met een nieuw boekentasje en een stel witte potloden gaat hij mee. Ik zoef nog door de Flying Tiger, en sta even te kijken bij een tangomuziek-opvoering waarbij gedanst wordt, op het binnenplein. Mooi. Dan bel ik Michel, of hij ook hierheen komt.

Met tien minuutjes is hij er. De tangomuziek is hij maar gauw ontlopen.

We drinken koffie bij een uitspanning in het park. Wat een heerlijk weer…

Strand

We zetten de fiets bij Sokeri Jussi en wandelen over Pikisaari heen. Het is zulk heerlijk weer. Ik heb dit rondje tijdens mijn tweede weekend in Oulu door de sneeuw gewandeld. Alles was toen nog zo onbekend, zo ver, en vooral bedekt onder een dikke laag sneeuw.

We proberen even of restaurant Hella al open is, maar nee. Dan zal ik zo om vier uur maar moeten bellen. Ik spot een klein rommelmarktje in een zijstraat, bij de achterdeur van filmhuis Valve. We wandelen even de kraampjes langs en ik laat Michel zien hoe apart Valve van binnen is.

Dan rijden naar het Nallikari strandpaviljoen, maar daar is een bruiloft bezig. Dus gaan we maar bij het vreemd genaamde Bistoria zitten. Zodra het echt te kil wordt in de wind halen we onze fietsen op en gaan we naar huis.

Ravintola Hella

We fietsen op tijd naar de stad en gaan eten bij restaurant Hella, dat weinig tafels en goede aanbevelingen heeft. Dat laatste maken ze helemaal waar.

De serveerster, die ik ’s middags ook telefonisch gesproken heb, vindt het alleen maar leuk dat mijn Finse woordenschat weer bovenkomt. Toen ik ’s middags belde zag ze dat het een buitenlands nummer was, maar het Fins dat ik erdoor gooide klonk zo overtuigend, dat ze even in de war was geweest! ☺️

Na het eten fietsen we we weer huiswaarts. Daar kom ik in Raksila deze schattige trein, station en postkantoor van melkpakken tegen.

Lintula

We starten vandaag met een ritje naar het heuse meertje dat achter Otokylä ligt. Ik weet de weg nog, via de Arturintie. Eigenlijk rijd je zo ook heel makkelijk naar school.

Ik toon Michel even de kale straatjes van Otokylä, de pizzeria (vijf sterren!). Van buiten en van binnen was mijn stekje in Välkkylä echt veel mooier 😉 maar hier kon je goed naar feestjes gaan.

We zigzaggen op de gok door, ik ben hier maar zelden geweest. We vinden het meertje van Lintula en gaan even lekker op het bankje zitten. Gelijk vergezellen drie nieuwsgierige duiven ons.

Ik weet nog een meertje, let’s go.

Lämsänjärvi

Volgend meertje!

Oulujoki

Vanaf Lämsänjärvi rijden we nog een stuk oostwaarts. De rivier de Oulujoki is zo gevonden. Weer fietsen we een heel stuk noordwaarts langs het water. Wat een prachtige huizen staan hier! Dat je zo dicht bij het centrum zo mooi wonen kan! Volgende keer een airbnb hier…?

Het weer is wederom heerlijk. Plus 20 graden, fris windje. We slaan ergens linksaf, zodat we langs de wijk Intiö terug naar Raksila gaan. Ik weet niet precies hoe, dus we rollen maar wat aan, en met een laatste afslag rechts staan we opeens bijna in de stad. Dan maar niet eerst langs huis.

We gaan zalmsoep eten!

Lohikeittoa

Zalmsoep! Echte! Tja, omdat ze die bij Sokeri-Jussi niet meer serveren, gaan we elders op zoek. En zo komen we bij Sarkka, een donkerhouten eetcafé met een gezellig terras. Ik bestel een glaasje cranberrysap voor ons twee, en twee borden zalmsoep. Dat smaakt goed! We hoeven maar één wesp weg te slaan.

Geen IJs

Met een klein weddenschapje heb ik nog een ijsje van Michel gewonnen. We fietsen naar het marktplein, maar daar is haast geen ijs. Zeker niet het door mij begeerde Fazer frambozen-yoghurtijs! Verdorie.

Ik koop van weeromstuit maar een zonnebril, maar niet deze. De verkoper blijkt een Aziatische jongen die hoort dat we Nederlands praten. ‘Eindhoven, Eindhoven!’ roept hij best netjes. Hij blijkt aan de HAN te hebben gestudeerd. Hij weet Arnhem te noemen, maar Nijmegen kent hij weer niet. Nu heeft hij een beurs hier in Oulu, en verkoopt hij op zondag zonnebrillen op de markt. Het leven… we wensen hem een fijne dag.

Waar gaan we dán ijs eten? Op naar ‘onze’ supermarkten dan maar!

Wél IJs!

Há! Bij de K-Market vinden we ijs, precies het ijs dat ik zocht. Waarom heb ik deze de afgelopen dagen niet gegeten? Omdat ik dan nog krapper in mijn geïmproviseerde bikini zou passen, waarschijnlijk.

Michel ontdekt dat je in Finland ook häät-kaarten kunt sturen 😅.

Het weer is en blijft heerlijk, wie had dat gedacht?

Välkkylä

Nog even de kaart aan mijn oom wegbrengen naar de brievenbus. Michel blijft even thuis, hij kijkt races. Ik fiets door naar Välkkylä. ‘Zo terug’ app ik hem. Ik zet mijn fiets tegen een lantaarn en ga in het gras zitten, in het laatste straaltje zonlicht.

Dit is het moment om even ‘June Afternoon’ van Roxette te luisteren. Het nummer dat ik toen ook draaide, wat me zo veel herinneringen geeft.
‘It never gets dark…’

Als de zon achter de heuvel is gezakt fiets ik rustig terug, langs de supermarkten, naar ons huisje in Raksila.

Toppilansaari

Tijdens het ontbijt blader ik door een folder met wetenswaardigheden over Oulu. Ik zie nog één fietsroute die ons langs voor mij onbekende locaties brengt. Eindbestemming: het strand. We stappen op de fiets.

We fietsen noordwaarts langs de supermarkten, kruisen de Kajaanintie, onderdoor naar links, en zwoegen de heuvel op langs Intiö. Ik verwonder me weer over de leuke, mooi gelegen appartementen hier. Zo bosrijk gelegen, veel ramen, wintertuinen (balkons die af te schermen zijn met naadloos glas). Hier kan Nederland een voorbeeld aan nemen.

We passeren een aantal afslagen linksaf de wijk in en steken dan met een grote boogbrug de Oulukjoki over. Aan de overkant gelijk weer links, dat zal ons langs Toppila naar Hietasaari brengen. Nu eens niet via Pikisaari, maar via de grote laan die we daar altijd kruisen.

Het weer is fantastisch. 20 graden al, strak blauwe lucht. We delen het fietspad langs de rivier met joggers, nordic walkers van alle leeftijden, en een enkeling die de hond uitlaat.

Hier in de wijken meer hoge appartementenblokken. Toch nog steeds stijlvol met veel glas, uitkijk op de rivier. We buigen iets af. Een nieuwe brug direct naar het eiland is namelijk nog in de maak. We moeten er omheen.

We steken de Hietasaarentie over en volgen hem dan gelijk links, de oude brug over. Een zwerm sportief geklede fietsers gaat met ons mee en waaiert dan uit het eiland op. Michel en ik voelen ons avontuurlijk en kiezen een paadje rechts.

We suizen door het bos. Enkele bomen kleuren al geel. Rechts passeren we een kalm wijkje met leuke geschakelde gele huizen. Carports tegen de vorst, wintertuinen. En toch zo Scandinavisch, zo groen. Nederlanders zouden hier gelijk een potje van maken.

‘Hier links, denk ik’ zeg ik op een willekeurige kruising in het bos. Michel stapt af en checkt. ‘Hm, klopt’. Even later staan we op het strand van Nallikari. Tijd voor koffie.

Het strandpaviljoen is van 1975 en dat zie je. Prachtige open architectuur. Veel hout, alles rood, blauw en zwart. Een parel van weleer.

Pannu

We liggen de rest van de middag aan het strand. Boek lezen, pootjes in zee. Tegen vieren zoekt Michel een plek om te eten. We komen uit op Pannu, waar ik in 2009 rendierpanpizza heb gegeten. Het is tot Michels verbazing in een kelder. Dat had ik er even bij moeten zeggen.

Na het eten staan we weer op straat. Juhuu, de zon schijnt nog! We fietsen op mijn verzoek terug naar de kade. Daar blijven we een tijdje mijmeren en mensen staren, terwijl we de zon langzaam in de baai zien zakken.

Achter ons wordt het marktplein afgebroken. Nirt zomaar, maar echt, voor dit jaar; de zomer is voorbij. Dit plein zal leeg blijven tot de sneeuw valt. Dan zullen er winteractiviteiten zijn, en nog meer sneeuw. De Kaupahalli zal de taak van markt op zich nemen. En dan, laat volgend jaar, in mei of in juni, zal deze markt pas weer opgebouwd worden. We zwaaien de zonnebrilverkoper uit. Het kraampje met chapli kebab lijkt haastig achtergelaten.

Fietsend door het centrum spot ik nog wat fraais. Een IKEA? Hier? Het betreft een ontwerpstudio, geen winkel. Dat ik dat nog meemaak.

We kiezen weer een mooie weg links om het treinstation. De Kajaanintie en de supermarkten in de ondergaande zon, ik krijg er nooit genoeg van. Niet omdat deze slab asfalt nu zo mooi is, maar omdat de herinnering, net als het zonlicht, goud is.

Laat in de avond leest Michel nog een boek bij het raam, en ik wandel – nog altijd in zomerkleren – een rondje door Raksila. Geen kip op straat, kalm, veilig. Michel ziet me terugkomen. We gaan slapen.

Lentoasemaan

Oftewel: naar het vliegveld! Niet dat ik dat leuk vind. Eén week in Oulu en je mag me zo hier houden. Ik vind m’n draai wel weer. Maar ja, dan zitten m’n fonkelnieuwe kat en Michel thuis maar wat te zitten. Maar niet doen dan.

We ontbijten en ruimen het huisje op. ‘Ik ga gewoon nog even een ijsje halen!’ verkondig ik goed geluimd. Michel heeft daar niks op tegen. Ik spring op de fiets naar de supermarkten.

Maar… de nieuwsgierigheid lonkt. Ik parkeer naast de Sale en loop de tweedehandswinkel op de begane grond. Die boven gaat pas om twaalf uur open. Ik struin door de paden op strooptocht naar… ja: een reflector. Ik vind louter lelijke. Een felgele vrachtwagen, een hartje van een één of ander merk. Geen zin om uit te vinden waar ik dan mee rondloop. Ik wil iets leukers.

Vooralsnog stuit ik op een magneet met de tekst ‘hoe het ook gaat, het wordt altijd beter’ – juistem, die gaat mee. Verderop vind ik zowaar een leuke Marimekko-tas, voor maar twaalf euro! Ook mee. En dan, op een tweede en laatste ronde door het eerste pad, vind ik een koddige rendierreflector. En go!

Ik reken af en praat bij de kassa wat met de verkoopster. Wat jammer dat na vandaag al dat leuke Fins alweer voorbij is. Dit is echt zo’n fijn land.

Ik huppel snel de Prisma in en doe een afscheidsrondje. Bel snel even Michel: jahoor, hij wil ook een ijsje. Ik doe er nog twee plakken chocola bij en that’s it. Snel naar huis.

We smikkelen onze ijsjes op terwijl we naast het huis in de zon staan. Weer zo’n heerlijke dag! Maar wij vliegen terug naar 17 graden. Ach, morgen regent het hier ook.

We maken ons inpak- en schoonmaakwerk af en zetten koers naar bushalte Linja-autoasema P… op 500 meter van ons huis. Bonus: de bus die hier komt rijdt via Välkkylä over de Kajaanintie én gaat rechtstreeks naar de lentoasema!

Vliegen

Oulu airport bekijken we nu iets beter. Bij aankomst had ik nogal haast om op de (verkeerde) bus te stappen. Zodra we de voordeuren passeren zien we door de achterramen de tarmac al.

We checken onze tassen in – ik, gelukkig maar 17 kilo, Michel 8 – en drinken nog een koffie. Michel kiest weer een dubbele espresso, ik ga bewust Fins, en tap zelf een kop. Och, och, … het is water met een smaakje. Michel heeft plezier.

Na wat wachten gaan we door de safety checks en wachten we boven verder. Michel wil nog een keer zalmsoep, maar vindt de kookpot hier er niet smakelijk uitzien. Ik vind het wel oké, maar veertien euro voor een kommetje vind ik weer te gortig. Ik kauw mn rijstwafels op en Michel eet een fikse panini.

We boarden, en vliegen naar Helsinki. Daar drinken we nogmaals een koffie en her-maken we een foto van weleer. Oef, ik heb er wel wat rimpels bij gekregen…

Na weer wat wachten mogen we boarden voor Copenhagen. Hè, laten we dit leuke Finse land achter ons! Gelukkig zit er geen limiet op terugkomen…

Millennium

We landen op CPH, halen de auto uit de parkeergarage, en rollen over de brug naar huis.
‘Heeft je 200 euro gekost, dat parkeren’ reken ik Michel gauw voor. Het kruisen van de Oresundsbrug kost ons nogmaals 60 euro, net als op de heenweg. ‘Hadden we beter bij Hyllie kunnen parkeren en met de trein kunnen gaan.’ Michel kijkt niet op of om. Hij heeft me dit al eens uitgelegd. Hij geniet gewoon van het leven ‘en hij is een beetje lui’.

Het weer is stormachtig. Het waait stevig op de brug. Ik zie schuimkopjes op de golven. We zetten de auto bij huis en laden al onze koffers snel uit. Dan wandelen we naar het restaurant dat ik op heb gezocht. Zelfs de naastgelegen supermarkt is nog open!

We doen snel een rondje en kopen wat ontbijt voor morgen. Dan steken we de straat over en gaan zitten voor een etentje. Kalfsvlees op het menu! Dan nemen we dat.

Als we huiswaarts wandelen is het koud en nipt droog. We trotseren de storm langs de kust. Dan duiken we lekker ons warme bed in. Morgen een hele dag regen! (Troost: ook in Oulu…)

Höllviken

Deze ochtend begint grauw. De regen druppelt tegen de ruiten en de boompjes voor op straat waaien met tegenzin mee. Ik ben er vroeg uit en kijk hoe forenzen in anoraks het gure weer trotseren vooraleer ze hun fiets bij de bushalte achterlaten en zich zo verder laten vervoeren.

Ik klap mijn laptop open en begin aan een briefje. Zo eentje die een nieuwe toekomst kan vrijspelen. Eerst goed schrijven, zoals ik altijd doe.

Na ee tijdje komt Michel de slaapkamer uit en voegt zich bij mij aan tafel. Het begint hier de vaste vraag te worden. Wáár gaan we vandaag eten?

Linda’s Fingermat

Bij een onbekend havenkeetje, dus. We wilden naar Badhyssen, een aardige strandtent, lekker naar de storm en de golven kijken. Maar dat gaat niet door, hij is doordeweeks niet voor lunch geopend.

We wandelen terug met de wind en de regen in ons gezicht. Dit hadden we zeg maar in Oulu verwacht… enfin. Daar was het beter.

Na wat dubben stappen we binnen bij een viervoudig verbouwd keetje. Elke ruimte lijkt een volgende uitbouw. De dochter des huizes staat achter de toonbank in de krappe entree. Er zijn alleen nog empañadas, laat ze ons weten. En worteltjescake… dan steekt moeke haar hoofd om de hoek. De rest van de lunchkaart kan ook nog. De keuken is nog niet schoongemaakt, het kan nog nét. Terwijl de hele goegemeente langs ons naar binnen en naar buiten schuifelt kiezen we toch maar voor empañadas. Én chimichurri.

We nemen plaats in een soort aquarium dat uitkijkt op het haventje. Toegegeven, bijna 360 graden uitzicht op de wispelturige lucht. Achter ons is hij blauw, voor ons loodgrijs. We eten onze kleffe deegflapjes, die naar ik vermoed gewoon uit de airfryer komen.

Tijd om terug naar huis te gaan. Op de terugweg stoppen we even bij de supermarkt waar we vorig maal heuse limited edition kokos Merci vonden. Hij is er nog. Maar… Michel wil niet. Hij voelt zich niet zo lekker. ‘Wil je dit ook later dit jaar niet? Als kerstcadeautje?’ probeer ik nog. ‘Nee’. Dus gaan we, met wat etenswaar, maar niey hetgene waarvoor we nou speciaal naar deze winkel gingen.

Huiswaarts.

Höllviken

Lezen op het strandje. Ik sleep een strandstoeltje mee de weg over en zet me op een modderig plaatje wad tussen de zeevogels. Ik lees tot mijn vingers te koud worden.

Badhytten

Ha, Badhytten is open. We arriveren er precies met zonsondergang. Beide een bordje steak tartaar, net iets minder lekker dan vorige keer – aldus Michel, tegen de serveerster.

Ik pruts ondertussen met ons tafellampje en zet hem zomaar op regenboogstand. Dat steekt natuurlijk enorm af bij de vijftig andere tafellampjes in zacht amberkleur. De serveerster plukt het lampje gauw bij me weg en verwisselt het met die op de tafel naast ons. Dat helpt voor de sfeer natuurlijk niks. Hij moet met de afstandsbediening weer op amber, zegt ze ons.

Gezeten naast ons vrolijke zwaailichtje eten we een klein toetje. Onderwijl zoek ik een app die deze Duni LED-lampjes kan instellen (doen telefoons überhaupt infrarood?) maar het lijkt ons verstandiger de boel niet verder op stelten te zetten. Straks worden we eruit gezet.

Schielijk verlaten we het restaurant en rollen we door het duister terug naar huis…

Malmö

Vandaag pakken we de bus! En wel de 15 Expres naar Malmö Centralen! Dat is een fantastische dubbeldekker die elke dag talloze keren aan ons huisje voorbijzoeft. Natuurlijk gaan we boven voorin zitten, beste uitzicht hele rit.

Wel stapt er direct na ons een soort sjonnie in. Hij gaat ook achter ons zitten. Ik spiek even achterom. Knullig geschoren, koekwaus uitdrukking op zijn gezicht. Bij de eerstvolgende halte vraagt hij me of dit mijn eigen haarkleur is. Ik antwoord kort en gelukkig gaat direct zijn telefoon. Overstuurd metal-geweld. Hij neemt op en voert een heel telefoongesprek. En nog een. Zijn poging met mij in gesprek te komen heeft hij gelukkig opgegeven, maar aanwezig is hij nog zeker. Hij knispert met zakjes en zet een afgrijselijk rocknummer aan. Ik kijk achterom. ‘Could you not…’ ’too high?’ kwekt hij frivool terwijl hij op zijn blèrende telefoon tikt. ‘Yes.’ Een strenge blik erbij en hij zet hem gedwee zachter. Verder houdt hij zich ook koest en stapt al snel uit.

Op een kruispunt spot ik een Kakel-Idéa busje. Vast goed in kippenhokken.

We naderen inmiddels Malmö Centralen en kunnen er dan zelf ook uit. Het is fris zonnig. Let’s go, wiens to-do’s eerst?

De groene bus op de laatste foto is niet onze dubbeldekker, het is een harmonicabus die lijkt op een tram.

Apoteket Lejonet

Even binnen kijken in een modern ingerichte, klassieke apotheek. De foto’s spreken voor zich.

Form Design Center

Er is iets aan dit centrum niet gedesigned: hoe je er binnen komt!

Malmö Saluhall

Lunch in een drukke foodhal. Michel knipt Napolitaanse pizza. Ik eet een kardemompulla achteraf.

Boottocht

Bootje varen! Heel de grachten rond met twee frivool vertellende gidsen.

Loppis Lounge

Even snuffelen en een goed verhaal ‘de meest lokale Zweedse rommel verkoopt het beste over de zomer, als de toeristen komen’ aldus de eigenaar… bij deze tweedehandszaak. En leuke spulletjes als buit!

Piccolo Mondo

Dubbele espresso, panna cotta erbij. En door!

Zonnebril

Michel is vanochtend zijn zonnebril vergeten en moet er nu echt toch één. Dus loods ik hem een soort Blokker in en we vinden een aardige. Je kan er nooit genoeg hebben zeg maar…

DesignTorget en BjörkåFrihet

Ik spot een designwinkel DesignTorget, en Michel daarna een tweedehandswinkel, BjörkåFrihet. Nog maar even een rondje doen dan. Ik ontdek een echt oud Fins saunahuisje. Zo mooi kan ik m zelf niet maken. Die gaat mee.

Bus terug!

Elke tien minuten gaat er wel een bus, dus we wandelen gewoon naar een halte op de route en tadaa, daar komt er al één. We gaan weer lekker bovenin zitten en laten ons terug naar huis rollen. Stopt voor de deur, wat een luxe!

Zonsondergang

Jas aan, mee naar buiten! Jaag ik Michel op. ‘Je bent al te laat hoor’ mompelt hij rustig terwijl hij achter me aan hobbelt. ‘We kunnen…’ en flops, heel onverantwoordelijk trekken we een sprintje over de grote weg, terwijl de auto’s met 80 aan komen razen. Nog net is de zonsondergang te zien.

Ook wel vanuit ons keukenraam hoor, maar dan zit die bushalte ervoor.

Nou, koud koud, dus snel terug naar huis. Nu netjes via het zebrapad.

Höllviken

Vandaag begint zonnig, maar gaat toch al gauw over in zeikregen. Niet dat we naar buiten hoeven. We doen onze administratie, doen puzzeltjes, kijken Formule 1. Tegen de middag klaart het op.

Wandelen

Ik wil eruit. Het is droog, dus we gaan wandelen. Zoals eerder wandelen we naar de oostkust – dit is een smalle landtong after all. Nu is het licht en dus veiliger om te lopen. Aandoenlijke huisjes hier, hoewel ook wat modernistische bouwsels. Anders weer dan in Finland.

En dan: mooi strand! We sjokken er overheen tot we het kanaal bereiken.

Daar is een ‘pine forest’. Niet zoals bij Cecina, wel rustgevend en mooi. We maken nog even een uitstapje naar het kanaal en terug.

Thuis wacht ons een volgende verrassing.

Kitesurfers

We zijn nog niet thuis of we zien de bolle vliegers boven de kust. Michel en ik steken nog even over en gaan voor ons huis op het bankje aan de baai zitten. Een kitesurfer en een windsurfer scheren over het water. In de achtergrond de Øresundsbrug.

Als we teruglopen zien we dat de brug van het kanaal openstaat.

Eenmaal binnen zie ik de kite nog, door het keukenraam. Ervoor staat een snelbus naar Malmö.

Strandtuggen

We willen ten laatste male uit eten. Millennium daar hebben we deze dinsdag ook gegeten. Verlekkerd hebben we beide al de online menukaart doorgespit. We weten al wat we willen. Het is echter wel vrijdagavond…

Bij Millennium zit het vol. Tenzij we binnen anderhalf uur eten en de tafel vrijmaken. Dat is niet ons plan. Gelukkig maar dat we met de auto zijn gegaan. Michel rijdt ons naar Bad Bistro, aan het strand. Moesten we nog altijd eens heen. Het piepkleine rumoerige eethuisje is tot de nok gevuld mensen, en nee: ook hier geen plek.

‘Strandtuggen’ zeg ik. Michel heeft geen flauw idee maar stuurt z’n navigatie eropaf. We rollen weer door onze wijk naar het ooststrand, nu langs een bredere weg dan vanmiddag. Toch blijft het een beetje aandoen als een vakantiepark waarop geen huisje hetzelfde is.

We bereiken het eind van de straat. Parkeren, tsja. Het mag langs de weg, dus dat doen we. Nu de duinen in, weet ik. Een pad van houten vlonders zegt me dat we goed zitten (Michel heeft nog steeds geen flauw idee), maar uitkijkend over een duintopje zie ik dat we vijfhonderd meter naar rechts moeten. Avontuurlijk ploeteren we door het mulle zand tot we voor een heuse, geopende strandbistro staan.

En: ze hebben plek voor twee! Ik vraag of we aan het raam mogen. Gelukkig zegt de serveerster er niet bij dat dat een best koud hoekje is, anders had ik Michel er nooit heen gekregen.

Wat nu meer lonkt is het fenomenale uitzicht. Glas aan drie kanten. Zonsondergang boven het strand. Scheepjes. Wauw. Ik sla een dekentje om, Michel ritst zijn vest iets verder dicht, en we laten de gangen op tafel komen.

Naderhand vinden we onze weg weer terug naar de auto en rollen naar huis. Hmmmm bed in, morgen inpakken en weg!

Naar huis!

Voor vandaag hebben we een wekker gezet. Om half acht. Jee, wat zijn we dat ontwend. Dan er maar uit. Michel maakt koffie, ik pak in. Rond negen uur laden we de wagen vol en koersen we naar huis.

Over de Øresundsbrug, waar we zo lang tegenaan gekeken hebben. Over de eilanden Falster en Lolland. Michel heeft de veerboot vanmorgen opgezocht, en een ticket vooraf kopen scheelt minimaal. Hij vindt vooraf kopen meer gedoe, dus we kopen het gewoon daar. Michels levensstijl is niet helemaal de mijne, maar ach.

We komen op tijd voor een klaarliggende boot, maar die gaat al vol met de auto’s voor ons. Nog maar een half uur wachten dan.

Eenmaal aan boord voorzien we onszelf van koffie en uitzicht op het zonnedek. Een wesp zit op Michels trui. Voorzichtig vegen we hem eraf met een opgerold tijschrift. Weg is-ie. Dan zie ik achter op de trui van een andere passagier een wesp met een raketje. Wat een toeval?

We gaan weer van boord en steken daarbij het hele schip over. Titanic-momentje. Ik roep maar niet ’there are not enough life boats!’

Op land suizen we verder naar het zuiden. We hebben de travelbingo uit de tas gepakt, dus we letten extra goed op. We spotten een Edeka. ‘Hmm, Duitse broodjes!’ grap ik. Het volgende moment toets ik de volgende Edeka op de route in de navigatie en maken we een klein ommetje erheen. Vijftien Schnittbrötchen en wat levensmiddelen voor vandaag en morgen verder staan we weer buiten.

Hamburg, Bremen, Rheine, … Oldenzaal… en thuis. We verdelen de boedel en ik pak gelijk uit. Mokje is dolblij met bezoek, eten, en knuffels.

Oh en morgen? Dan sluiten we onze vakantie nog even af met sushi… en daarna gaan we écht lijnen!