Heibel om een pinguïn
Dit verhaal gaat, net als dit, om een pinguïn. Dit verhaal speelt echter later, in 2005. Ik ben met Sander kamperen in Freiburg. Als brave toeristen gaan we iedere dag iets doen in de omgeving.
Vandaag zijn we naar de Keidel thermale baden gegaan. Met de tram, lijn 1, zijn we naar het centrum gerold. Vanaf daar hebben we de bus naar het stadsdeel Sankt Georgen genomen. De laatste paar honderd meter lopen we door de wijk. We hebben onze zwemspullen mee. Tijd voor een heerlijk dagje ronddobberen in verwarmde poelen en bubbelbaden.
Het is al namiddag als we onszelf uitschudden, afdrogen, en het bad verlaten. Het was heerlijk, zo’n duik. Nu kunnen we met natte haren terug naar de camping. ‘We kunnen hier nog even eten inslaan’ zegt Sander slim. We zijn er inmiddels aan gewend dat Duitsers hun winkels vroeg sluiten, en willen niet de kans lopen dat we straks bij de tent zonder avondeten zitten.
In het wijkje bij Keidel bevindt zich een Edeka supermarkt. Voor wie vaker toerist in Duitsland is, mag een gemütliche Edeka in het dorp echt niet ontbreken. De de plantjesmarkt buiten, de warme geurige verse broodjes, overal lokale mensen die roddelen over wie z’n neef nu weer een nieuwe kippenschuur heeft gebouwd. De enorme bierafdeling, de norse Fräulein achter de kassa, en natuurlijk het pinapparaat dat dienst weigert. Een bezoekje aan de Edeka is een onmisbaar deel van een vakantie in Duitsland.
Met wat kleine handzame etenswaren komen Sander en ik bij de kassa. Onze waren worden gebliept, Sander houdt zich bezig met de betaling. Ik kijk achter ons op een onbemande desk. Op het krap bemeten formica bureautje staat een vergeelde terminal. De interface is niet actief. Op een klein deel van het scherm staan onleesbare knoppen gegroepeerd. Leeuwendeel van het scherm gaat echter naar een groot kader met een dikke rand: daar worden normaliter de boodschappen opgesomd. Nu staat er een vrolijke 8-bit Tux. Ik herken de cartoon van de zittende pinguïn als de mascotte van het Linux-besturingssysteem.
Zonder Sander af te leiden pak ik mijn camera uit zijn tasje en maak een paar foto’s van de situatie. Ik ben een nerd, en de maker van deze kassa-applicatie kennelijk ook. Ik vind dit leuk, dit moet op de foto.
De kassamedewerkster achter mij vindt het duidelijk niet leuk!
Woest kwetterend veert ze op van haar bureaustoel en buigt over haar kassa. ‘Fräulein, Sie dürfen nicht…’ ‘kein Fotos…’ ze zwaait wild met haar armen. Sander kijkt op, spot de pinguïn, grinnikt. Zonder al te veel te zeggen pakt hij onze boodschappen onder zijn arm en duwt me voort. ‘Laten we hier maar weggaan voordat Helga zo meteen helemaal explodeert.’ Een beetje geërgerd kijk ik om. De camera zit al weer lang en breed in zijn tasje, maar de getergde kassamedewerkster kijkt ons giftig na tot we ver de deuren uit zijn…