Adventura

De Macintosh Classic

Het is 2015. Ik werk bij een multimediabedrijf op Roombeek, in Enschede. In mijn vrije tijd vind ik op Marktplaats zomaar een Apple Macintosh Classic. Door te filteren op ‘Kijk in uw wijk’ en dan de verschillende balonnetjes aan te klikken, zie je wat bewoners in jouw buurt aanbieden. Zo vind ik dus deze uit 1984 stammende computer. Erbij geadverteerd is ook een Apple server, maar daar heb ik minder interesse in.

Ik reageer op de advertentie en kom tot een deal met de verkoper. Op de afgesproken dag en tijd verlaat ik mijn kantoor aan de Moutlaan en loop door de achterdeur naar buiten. Een oude man komt aanrijden op zijn fiets, met op de bagagedrager een kubus in een plastic zak. De Apple! Voorzichtig stapt hij af en overhandigt mij zijn waar. ‘Voorzichtig mee doen hè’ adviseert hij mij nog, terwijl hij van mij vijftien euro in ontvangst neemt. ‘Zeker’ beloof ik hem. Ik krijg er nog een toetsenbord en een muis bij.

Trots neem ik mijn prachtige aanwinst mee naar binnen. Een eigen Macintosh Classic uit mijn geboortejaar! Ik probeer de randapparatuur uit en ontdek verguld dat de computer zowaar nog opstart! Thuis stel ik hem ten toon in mijn woonkamer. Die gaat nooit meer weg!

De Egg chair

Het is september 2021. Ik ben net terug van het Deense Bornhack, popelend om een bliksembezoekje aan Florence te brengen, en en passant aan de vooravond van deelname aan de Enschedese Singelloop. Tussen dat alles door spot ik op Marktplaats een wel heel opmerkelijk koopje, gewoon bij mij om de hoek. In Rigtersbleek, twee huizen weg van mijn eerste studentenhuis, heeft een meubel-outlet zomaar een heuse Egg Chair (van de Deense Arne Jacobsen, voor Fritz Hansen) te koop. Richtprijs: vijftig euro.

Jawel, u leest het goed. Een stoel die in nieuwstaat gerust vijfduizend euro van hand tot hand gaat, op de cover van ongeveer elke designstoelengids prijkt, staat hier voor dit luttele bedrag. Zonder al te veel interesse te veinzen bied ik de man de vraagprijs. Hij accepteert!

‘Het is wel een onding, kom je hem ophalen?’
‘Ik moet vervoer regelen naar Park de Kotten, kan dit weekend wel.’
‘Oh daar! Voor tien euro kom ik hem brengen met mijn vrachtwagen.’

Verbluft staar ik naar mijn beeldscherm en voel een maniakaal lachje aan mijn keel ontsnappen.

‘Prima, vanmiddag?’ ‘Akkoord.’

Die middag sjees ik overhaast naar huis. Ik heb al betaald en hoef alleen maar op tijd thuis te zijn. Ik rijd pal langs de straat en tsja, wellicht heeft de vrachtwagen me gekruist, want als ik thuis kom arriveert de verkoper maar niet. Ik informeer even. ‘Je was er niet, ik ben alweer terug, maar ik keer wel weer om.’

Glunderend sta ik voor de flat de wagen op te wachten. We loodsen de enorme stoel eruit. ‘Help je wel mee tillen, zo hoog’ klaagt de verkoper. Ik vind het best. Hij pakt de oren, ik pak de poot, en zo torsen we samen mijn nieuwe aanwinst naar de juiste verdieping.

De verkoper vertrekt snel weer, zichtbaar blij met het kwijt zijn van dit enorme gevaarte. Ik ben juist blij omdat ik hem in mijn huis heb staan. Zwart leer met krassen, duidelijk opgepoetst met geurige zwarte schoensmeer. Een buitenschaal in vreemd metallic gespoten, butsen overal. Maar wat een luxe, wat een design! Onbereikbaar voor velen, hier in mijn woonkamer! Ik zet me in de reusachtige, eivormige zetel en draai joelend een rondje. Ik heb een Egg Chair!

De Liebherr-vriezer

Ik woon al enkele jaren in mijn appartement, wanneer ik merk dat het koelvakje van mijn koelkast vaak net ontoereikend is. Wat doe je dan? Rustig afwachten tot er op Marktplaats en omstreken wat interessants langskomt.

Dat gebeurt ook nog. Op de Facebook Marketplace zie ik opeens een hoge Liebherr vriezer ter overname staan, voor maar vijfenvijftig euro! Dichtbij ook: op de campus, achteraan bij de Langenkampweg. Daar valt heen te komen. Ik SMS SR. Hij heeft wel tijd, én hij heeft een auto. Dus ik reserveer de vriezer en beloof hem dat weekend op te komen halen.

Zaterdagochtend rijdt SR zijn riante bolide voor. Een zilvergroene Twingo uit het jaar kruik, waar de achterbank vakkundig uit verwijderd is, en het paneel van de passagiersdeur simpelweg ontbreekt. Beste van dit alles: het ding rijdt voor een prikkie en komt alsnog gewoon door de APK. SR is mijn go-to vervoerskameel. We stappen in en rollen met haast naar het opgegeven adres.

Het meisje dat de vriezer verkoopt troont ons mee naar de algemene berging. Daar staat het aardige ding. Twee jaar oud (dat heb ik ook allang opgezocht) en meegekregen uit haar ouderlijk huis. Er is werkelijk geen vuiltje aan. Ik knik goedkeurend en geef haar het geld.

Met moeite laden we het logge vehikel in. Met de achterklep open steekt de vriezer nog zeker twintig centimeter uit de bak. Maar hé: hij kiepert er niet uit. Zo tuffen we op deze zaterdagochtend met een slakkengangetje van twintig kilometer per uur terug over de Langenkampweg, slaan af, slaan nogmaals af, en daar… zijn we terug bij huis. Hordes woedende vertraagde automobilisten hebben we genegeerd en afgeschud. Het deert mij niet. SR grinnikt.

Met vereende (nouja, vooral die van SR) krachten tillen we de kast de kelderberging in. Daar zal hij de komende tien jaar braaf zijn werk blijven doen. En het mooiste? De nieuwprijs was vijf-honderd-vijftig euro. Ik ben benieuwd hoe het gesprek tussen het meisje en haar ouders gaat zijn…